solitude

Saturday, January 31, 2009

Apa khabar semua?

Lama saya tinggalkan laman ini. Mujurlah tiada tikus bersarang. Hm, baru juga saya ubah gaya dan rupa blog ini. Biasalah, rumah kita pun perlu juga kita hiasi dari masa ke semasa kan.

Tiada apa yang khas mau saya tulis, cuma saya layan saja minda saya menerawang ni. O, bila dengar musik2 yang saya hentam saja donlod ini, rasanya suasana lebih ceria walaupun sunyi betul saya rasa diam2 dirumah sekarang ni. Hujung minggu begini kebanyakan orang bujang mesti momiansau.

Saya lebih suka membuat refleksi sekarang ni. Banyak perkara telah saya lalui, dan sekarang ini bukan muda remaja lagi bah. Bila saya renung2, sebenarnya sejak kecil saya tidak pernah tahu apa sebenarnya saya mahukan dalam hidup saya ni. Tiada cita2 macam orang lain. Apa yang saya nampak menarik, terus saya mau ikut ikut laitu. Akibatnya saya lebih banyak kemahiran dengan benda2 yang ada kaitan dengan hiburan dan permainan.

Waktu kecil saya mau jadi kuat macam hero The Six Million Dollar Man. Kemudian mau jadi pemain bola hebat macam Pele. Tapi bila tulis karangan yang cikgu suruh masa sekolah rendah, lain pula saya tulis. Selalu betul cikgu suruh tulis karangan yang bertajuk Cita-cita. Dan setiap kali saya ikut saja apa kawan-kawan saya tulis. Antara yang yang saya tulis ialah mahu jadi doktor, polis, tentera, dan bomba. Huh... satu pun tidak menjadi kakakakaka.

Saya tidak kecewa juga la. Cuma saya sekarang ini agak sunyi sebab saya ingat betul sama bapa dan mama. Terutama mama. Mereka tidak sempat tinguk apa jadi dengan saya, apakah jadi doktor, atau mana2 saja yang pernah saya tulis tu. Haaaiiii..... camna ni, ingat betul saya sama mama dan bapa lah. Selalu juga ni saya berkilat mata kalau sudah teringat dengan mereka berdua.

Hmm... kalau ada kelapangan hujung minggu depan saya mau pulang kampung la. Mau rasa lagi suasana di sana. Mau juga tinguk2 keadaan sekarang. Dulu setiap kali saya balik, wajah mama dan bapa menjadi lebih ceria. Sampai mereka masak yang special sebab mereka happy. Pelik juga sebab saya tidak pernah tahu apa mereka mahu saya jadi suatu hari nanti. Saya pun tidak pula pernah tanya. O, minggu lepas saya ada balik tempat adik saya di kg damai. Dia sudah buat sulap di belakang rumah dia. Best betul tidur dalam sulap hehe. Nanti saya mau bawa kawan saya tidur di sulap tu lah.

Sebenarnya sampai sekarang saya masi tidak pasti apa sebenarnya yang saya mahu dalam kerjaya. Dalam hidup ini pula, yang saya mahu tahu ialah the absolute reality, yang rasanya saya tidak akan tahu selagi saya belum gol. Hehe, relaks ba... semua orang akan gol juga tu.

Apapun saya berasa lega sebab dapat juga saya menempuh hidup saya seperti sekarang ini. Suatu bentuk kehidupan yang sederhana sahaja. Apakah lagi agaknya dugaan akan saya hadapi seterusnya. Apakah mama dan bapa sedang memerhati saya walaupun mereka secara fizikalnya sudah tiada?

Saya tidak tahu jawapan ini. Mungkin anda tahu kan.

Jumpa lagi, babai.

Read more...

ih di guguuuulu...

Wednesday, January 7, 2009

Sombungai ku poh...

Masa skula rendah ni best. Kelas itu atap nipah, lantai pasir, tiang pula banyal lubang-lubang pasal ada itu "bonging" bah buat sarang. Meja dan bangku terus ditanam dalam pasir, jadi inda buli pindah-pindah kedudukannya. Kelas sebelah cuma dipisahkan dengan lapisan dinding bambu. Hehehe, siok wooo. Tiada dinding lagi tuuu. Kalau menyubuk kelas sebelah pun sinang jaaa.

Kalau waktu rehat kami selalu terjun di sungai, belakang kantin babu Undaun. Telanjang bulat saja belawan-lawan menyelam sama berenang. Jernih betul air sungai masa itu. Yang inda terrer berenang terpaksa la pakai pelampung kelapa tua kekekeke. Aku rasa masa itu dunia ni sangatlah indah, tiada masalah.... maiiinnnn saja.

Pandai suda aku sikit2 cakap kimarangang dan faham juga aku cakapan bajau. Ramai kawan2 masa kici-kici. Kalau inda terjun di sungai, kami main pedang kunun. Trip "zorro" laitu. Selalunya ada satu mangsa aku selalu minta "babo". Kana kasi jadi kuda. Nama dia si Kolungit. Ingat tul aku sama dia ni. Lepas saja sekolah rendah aku tidak pernah sudah jumpa sama dia. Kalau ada pembaca ini kenal sama dia, kasi tau sa mau jumpa dia. Mau minta babo lagi bilang hehe. Kami ada team bola sepak juga. Pemain2 masa itu yang aku ingat lah, si Anjal@Sabion, tapi yang aku ingat masa tu Injaron bah, nda pa laitu, si Maidil, Jogan, Binso, Jaiman, Jodan, Juri, dan banyak la bah.. tua suda inda ingat. Tapi inda kuat ini team bola kami ni, kena belasah 6-0 di padang bandau entah kejohanan apaitu.

Aiya... aku pun ndak tau mana satu mau cerita ni, macam2 pula kenangan muncul. Hmmm... aku cuba ingat dulu nama orang2 yang aku ingat masa aku sekolah arrr... Sabion, Marconi, Gundah, Jaiman, Panja, Juri, Alung, Kolungit, Jodan, Jogan, Binso, Maidil, Kadir, Masrah, Kaslinah, Bon, Kona, Anita, Mariana, Jurima, Ramatiah, Len, Zainorain, Jingkan, Lam, Tin, Oto. Adesss... punya sikti suda aku ingat. Yang ini pula nama2 yang masih ingat tapi inda tau suda rupa dorang. Mungkin aku darjah 3, dorang ni darjah 5 ka 6... Jaiwan, Mebol, Beto, Uluk, Jaimon, Sabidor, Songsin, ... aik itu sajaaa..., buruk tul ingatan aku ni. Tapi memang la bah, pasal dorang yang senior ni lebih rapat sama abang sia si Li. Nda pa baitu, kalau sa nampak, ingat juga tu nanti. Kalau nampak saya, tegur saja, mana tau lain suda rupa kamurang, oligang suda kali, atau alanji sudah. Pasal masa budak2 ni kutur2 semua hahahaha, hingus pun lap saja pakai tangan kalau tidak disedut balik masuk hidung kan kan.

Bila saya masuk darjah satu bapa saya sudah bersara. Yang ganti guru besar ialah cikgu Norjam Endingan. Yuuuu... orongit babanar yalo koolun. Tapi inda payah cerita la yang itu. Mungkin kalau dia tidak garang saya tidak lulus sekolah kan. Antara cikgu saya masih ingat ialah, cigu Sina, cigu Malijau, cigu Saribun, Cigu Pangawon, cigu Solomon, cigu Giuk, cigu Safar, Ustaz Sharif, dan Ustaz Tuan Mat. Uinaaaa... tidada cegu perempuan pun saya ingat laaaa, o yaa ada satu, cigu Intan Khurus.

Masa sekolah rendah, mama suruh kami bawa jualan. Saya bilang kami pasal aku, sama dua adik saya baitu bawa jualan iaitu si Yah sama si Dang. Macam2 la bah dijual, kacang tanah rebus, pais, limau, pisang. Kalau inda laku kana marah hehehe, kana pulas telinga. Aku yang selalu inda habis jualan pasal aku asyik bermain saja jadi telupa itu jualan di kelas. Tapi bagus juga ini kawan2 semua, bukan dorang curi juga tu jualan hehe. Hasil jualan itu mama kasi masuk dalam tabung arnab. Setiap kami ada tabung patung arnab sendiri. Kami bawa paling banyak 30 sin pigi skul. Saya nda berani beli lain tu duit, saya tunggu dulu jualan kami habis, takut inda laku. Kalu inda habis saya beli sendiri hehehe. O, antara makanan masa itu yang saya masih gian mo makan sampai sekarang ialah .... jeng jeng jeng.... kamu tau ka apa? Tidada jual suda ni, di Tandik saja ada mangkali... buah kelapa sawit rebus. Kuning baitu gigi makan. Harga masa tu 10 sen 3 biji. Mahal juga o kan.

Dulu-dulu tiada mainan yang macam sekarang. Mainan dulu-dulu antara yang pemes ialah gasing, layang-layang, guli, bedes, dan kegemaran aku iaitu "tingkal". Tingkal ini dibuat pakai bekas tempat benang, lilin, gelang getah, sama lidi. Macam traktor bah hehe. Selain tingkal ramai kami masa kici ada kenderaan kunun kalu mau pigi skul. Kenderaan tu sebenarnya buat pakai bekas tin yang besar seperti tin milo, atau tin lactogen. Tin ini di tebuk di kedua-dua sisi kemudian di msukkan seutas dawai melalui tempat yang ditebuk itu. Tin diisikan dengan pasir dan ditutup semula. Di kedua-dua hujung dawai tadi diikat dengan tali. Jadi tin ini kami tarik sepanjang perjalanan ke sekolah menggunakan tali. Macam steam roller la bah jadinya. Satu lagi jenis kenderaan kami ialah, pakai tutup tin saja yang dipakukan ke sebatang kayu. Kemudian tutup tin ini disurung saja. Hahaa, kalu sampai di sekolah siap ada tempat parking lagi ni kerita mainan.

Aik... aku ni kici ja tapi pernah pula aku bertumbuk di tengah jalan raya masa balik sekolah. Alaaa... masa itu kerita sikit ja dan jaaarang jarang. Ada 'solinatad' lagi di tengah jalan tu. Aku sudah inda berapa ingat siapa kawan aku betumbuk, tapi dari rasak laut tu. Besar kemungkinan si Jaiman Bayang. Dalam hati aku, takut juga sama dia, pasal besar bah dia ni. Tapi aku lawan juga. Begulik2 gulik kami di tengah jalan sampai ada traktor si Ah Siong limpas dan berhenti kasi sabar kami. Jajal juga eh. Seperti biasa aku ni selalu kana rotan oleh mama, pasal selalu lambat pulang dari sekolah. Sampai kena cari bah aku di pekan Tandik sambil mama pigang rotan lagi tu. Mana berani lari suda tu, diam tunduk saja sambil kena marah dan kana rotan. Malu bah kana tinguk2 dirotan di kadai hahaha.

Berani kunun ni masa kici betumbuk pasal perasan pandai silat. Lagipun selalu tinguk wayang melayu lakunan Ed Osmera, Mahmud Jun dan lain-lain. Habis saja tinguk wayang tu, semua turun tanah bersilat. Lama-lama ada satu bugis gumuk datang kampung. Pandai kunun dia ni bersilat. Orang panggil di si Kenon. Sampat juga sia ni belajar silat sama dia, tapi yang bunga saja. Kalu sekarang ni kana bawa betumbuk, alamat picah laini muka bah, satu apa pun sa nda tau guna tu silat si Kenon hehe. Entah mana sudah ini orang.

Pernah satu kejadian tiba2 muncul si Kenon. Masa itu aku bujang sudah, dalam 19 tahun kali umur saya. Si Kenon macam ada masalah, minta ubat. Dia pening bilangnya. Masa tu di dapur, dia duduk di kerusi mengadap sama aku. Tiba2 saja dia rebah dan terhempas muka dia dilantai. Punya aku panik, kelam kabut aku kasi tebalik badan dia kasi baring. Berat lagi tu. Sekali suda kasi baring, hidung dan mulut dia keluar darah. Masa itu kami saja dua orang di rumah. Mama pigi sawah padi. Bapa aku nda pula ingat di mana. Pigi kadai mungkin. Olehnya panik, aku lari kasi tinggal si Kenon pasal aku ingat dia mati. Aku lari cari mama baitu. Jadi kalu mau pigi sawah mesti limpas naik jembatan gantung dekat rumah pacik Baudi. Aku sempat kasi tau dorang babu Ondingih. "Babu... si Kenon di rumah. Mati sudah dia" aku bilang. Pastu aku lari pigi sawah dan teriak2 panggil mama. Aku cakap juga si Kenon mati. Jadi mama suru aku pulang dan nanti dia menyusul. Sekali aku sampai dirumah, ada beberapa orang sudah sampai tapi dorang tidak naik tu rumah kami. Saaana dorang menunggu di dapur. Aku tanya kanapa dorang diam saja di tangga dapur. Dorang tanya balik pula, "mana si Kenon?". Hehe, sekali aku tinguk.. tiada suda si Kenon di tempat dia aku kasi baring. Aku panggil2 la dia dalam rumah tu, laaama baru dia menjawab. Bekunci pula dia dalam bilik air... mandi. Fuh... gempak bah semua jiran oleh aku hahaha. Hm... sejak hari itu sampai hari ini aku nda pernah dengar berita lagi pasal dia. Harap2 dia sihat saja.

Aiya... nanti lah sa sambung lagi. Banyak juga lagi mau cerita tapi agak sibuk suda ba sikarang ni. Logot-logot saja cerita la kan. Aik... lupa pula pasal sambungan saya tersuka sama satu budak perempuan kan! Ada pula juga nama dia sia sebut tadi. Nantilah cerita ba. Ada hal mo kasi siap. Nanti bos marah susah Bah, jumpa lagi ki.

Read more...

Tia Di Tanganak Oku Po

Friday, January 2, 2009

Bah... jumpa lagi. Apalah azam tahun 2009?Terus terang la, aku nda tau pun apa mau diazam-azam ni. Tiada wawasan kali di mata orang aku ni kah kah kah. Bah, sambung cerita zaman aku kici dulu.

Cerita ini sekitar aku berumur 6 - 12 tahun saja arrr. Aku ingat lagi kalau mau tinguk tv, kena pigi rumah pacik Awang (rumah babu Rukina). Aku selalu kena dukung di bahu. Nda tau sapa lah agaknya yang selalu dukung aku begitu. Mungkin si Oto. Ramai2 jalan malam best. Antara cerita kegenaran aku masa itu ialah Planet Of The Apes, The Six Million Dollar Man, Bionic Woman, Zorro, Bonanza, Combat, kartun biasa la kan, gusti, sama tayangan gambar melayu. Huh, tayangan gambar melayu pula sentiasa ditayangkan pada hari jumaat malam sabtu. Waktu ini ramai orang kampung pigi rumah pacik Awang untuk tengok tayangan itu. Paling aku malas kalau cerita seram... pasal susah hati aku bila mau pulang. Kemudian di rumah susah mau tidur, sebab berjaga-jaga takut hantu datang hahaha.

Dulu-dulu bukan ada elektrik. Kalau mau tingok tv, pacik Awang suru aku sama si Abot bawa itu bateri lori untuk dicas di kadai si Ah Siong atau pun di kadai si Ah Vui. Setelah beberapa lama, kami pun sudah ada tv. Pakai generator lagi, bukan cas-cas bateri kerita suda. Nah... masa ini ruma kami pula tempat orang datang menonton tv. Best juga kenangan ini. Cerita yang ada org pindik namanya Tatoo suka teriak "the plane the plane the plane...." itu kamu masih ingat kah apa? Haaaaa Fantasy Island. Siok ni cerita.

Paling aku geli hati kalau cerita mat salleh. Bila ada beliau-beliau berumur turut sama nonton, dan tiba-tiba ada adegan bercumbuan, heboh dorang semua suruh kami jangan tengok. Siap warning lagi sedia kalau mcm ada ura-ura suda tu pelakon mau bercium hahahaha. Dorang cakap ... "baaaaa tutup mata budak2. naa misinguuuudd. misiiiingguuuuug... eeee mulau!" dorang bilang kah kah kah. Tapi apakah, bukan pula tutup mata ... makin besar lagi ada tu mata.

Aku ingat kalau hari lima yang datang tu bukan dekat2 bah. Dari tingkalanon pun ada. Rindunya suasana begini. Dorang si David, So'ong, Lam, Uluk, Sabidor, dan ramai lagi lah... inda dapat aku tulis semua, pernah datang. Jauuuuh lagi aku nampak sudah dorang pasal lampu susul tu jelas bah kalau malam.

Aku sedih satu hal pula, masa budak aku rasa macam ok juga aku cakap kimaragang walaupun blum berapa fasih la. Tapi sejak tingkatan satu sampai hari ini aku jarang sudah guna itu bahasa sampai banyak perkataan aku lupa. Kalau kawan2 masa sekolah rendah terjumpa aku, selalu pun dorang cakap kimaragang. Aku hantam juga ni jawab balik pakai kimaragang, tapi lama-lama perasan juga kawan2 semua yang aku lupa banyak dan terus dorang cakap melayu. Maluuuuunyaaaaaa.

Aiyaaaa... lapar pula. Saya mau masak maggi la ni. Kasian bah, mau cari tukang masak bukan sinang. Mau-mau belasan ribu juga kali sekarang ni. Hehe, tadi si Onot ada sini. Dia tanya kalau aku pigi mengaji ka tidak tempat Mami Neng ni malam. Faham la aku motip solan dia tu. Samada dia mau tinguk gaya aku depan ni satu sumandak atau dia panik kalau aku mangurat tu sumandak. Hahahaha, rileks ko Onot. Boliou suda juga sia gia ni, isteeeedi nopo suda sikarang bo. Tapi inda juga aku heran bah kalu si Onot gelisah, dia kan darah muda, dan alanji boyobo itu sumandak. Semalam baitu dorang kasi main2 aku. Mimang nakal ini famili kami, orang yang babau atau bisu pun akan terpandai becakap kalau join kami bersembang selalu bah. Inda sah kalu nda sampai jam 3 pagi kah kah kah.

Eh... ini bukan zaman budak... siou. O... masa aku budak, aku selalu kena olok2 ada gelpren kunun. Semua kakak dan abang aku ni kuat mengolok. Antara nama yang paling kerap keluar di mulut dorang ialah si Masrah Odis, sama Masrah Ag Ali. Tambirang juga aku ni, jual mahal kunun. Bukan la bah aku benci dorang, bukan juga suka yg cintan, mana ada bah perasaan aku suka perempuan masa budak. Yang aku tahu main gasing, main guli, menimbak ikan, berendam di sungai, main biji getah, main getah, main wasir, main bedes, main ting ting dan ntah apa apa lagi la bah. Pemalas lagi tu aku belajar. Seingat aku inda pernah bah aku ni belajar masa sekolah. Sekarang ni sudah inda belajar baru lah pula macam si tai tai mau belajar itu ini. Napa tu ar. Tapi nasib aku bagus juga, mungkin bapa selalu kasi kami makan scott emulsion. jadi ingatan aku kuat masa kici. Jadi .. aku ni sentiasa ja numbur satu kalau peperiksaan bah. Nah, ingat pula aku sama satu cikgu dari Papar, namanya Intan Khurus. Dia pernah kasi aku hadiah kamus. Tapi sampai sekarang english aku macam aku saja yang paham.

Kamurang tahu kah, sebelum aku habis darjah 6, tersuka juga kunun aku sama satu budak perempuan. Hahahahahaha... nantilah aku cerita lagi apa berlaku ar. Mesti ada saspen sikit maaa. Lagipun mau masak ... maggi. Babai.

Read more...

About This Blog

My childhood, life, idea, bla bla...

  © Blogger template Cumulus by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP